A Vila dos Misterios

A Vila dos Misterios é un edificio suburbano de Pompeia, situado fóra dos límites da cidade. Construída no século II a. C., foi remodelada e ampliada varias veces posteriormente, e cambiou de usos tra-lo terremoto do ano 62 d.C.: de vivenda señorial pasou a establecemento agrícola.

Nela destacan unha serie de grandes frescos sobre un fondo vermello intenso, que se supón que representaban os ritos de iniciación das esposas ós misterios dionisíacos. As paredes completan un ciclo de momentos sucesivos dunha única ceremonia: un neno lendo o ritual baixo a supervisión dunha matrona, unha moza que leva unha bandexa con ofrendas, un grupo de señoras nunha celebración sacramental, etc. Tamén se representan as vodas de Dionisio e Ariadna.

Andrea Barbeito e Paula Vázquez

Foto: Flickr

Mons Vesuvius

Fai 1930 anos o Vesubio (latín: Mons Vesuvius), de 1270 metros de altitude, situado na baía de Nápoles entraba en erupción soterrando as cidades de Pompeia e Herculano. Estas cidades foron redescubertas no século XVI, e hoxe conservámolas intactas.
O Vesubio é coñecido pola erupción do ano 79. Esta primeira erupción foi descrita por Plinio o Xoven pouco despois de que acontecese, por este motivo tamén se coñece como "erupción pliniana". Tivo unha duración de 18 horas aproximadamente. Calculase que a nube de gases chegou a medir 32 km.
O Vesubio ameazou en numerosas ocasións; no século XVIII entrou seis veces en erupción; no XIX oito; dende 1944 o Vesubio non se volveu ver en actividade.
Proclamouse o máis perigoso do mundo, pero a pesar de ser un volcán moi violento, os seus arredores están densamente poboados.


Rebeca Castro e Noelia Diéguez.
*Imaxe flickr

O Lupanar de Pompeia

Os lupanares ou burdeis eran edificios pequenos, situados nos cruces de dúas rúas secundarias, e estaba constituído por unha planta baixa, destinada ós escravos e clases máis pobres, e unha primeira planta, reservada para as clases máis acomodadas.

Estas construccións tiñan as paredes decoradas con frescos e elementos eróticos.

Alí os escravos prostituianse e atendian a mulleres e persoas do mesmo sexo.
O lupanar de Pompeia foi descuberto no século XIX e foi aberto ó público no ano 2006.
A súa construcción e do último período da cidade, e os elementos eróticos atópanse nas paredes desde a entrada principal.
* Imaxe da wikipedia

Os restos atopados en Pompeia

A catrastofe de Pompeia é moi coñecida e un testemuño da súa vida e traxedia atópase no Museo Marítmo. Nel atópanse moitos obxectos impactantes que foron recuperados do desastre de Pompeia, tales como unha Afrodita de mármore, un de Baco de bronce... Ademáis das esculturas atopáronse tamén mobiliario, xoias (como o brazalete de ouro da Casa de Venus) e moedas (como a caixa do día, recaudación de moitas tendas). Tamén son moi destacados os moldes ocos atopados nos restos de Pompeia, dos cales se conserva un home sentado que se tapa a cara, unha muller embarazada e un can revirado sobre si mesmo.

Ángela Brea y Tamara Alonso

As termas do foro

Destas termas destácase a súa elegante decoración e o seu excelente estado de conservación sobre todo do calidarium e do tepidarium da sección masculina.
Dous corredores permiten o paso ó apodypterium dende onde se pasa ó frigidarium e ó tepidarium. Alí conservamos un gran braseiro que servía para quentar o ambiente. Directamente dende o tepidarium accédese ó calidarium calefaccionado con aire quente.

María Neira

Un decorado de hai 1929 anos

Situámonos: Pompeia, 24 de agosto do ano 79 da nosa era. A xente pasea polas rúas, párase nas tabernæ, come e bebe nos thermopolium, visita o lupanare; os artesáns apuran os seus traballos de reconstrucción dos templos, que se viran moi afectados polos diferentes terremotos acontecidos dende fai algúns anos. Un día totalmente normal ata que novos temblores se suceden, e pouco despois do mediodía comeza o pesadelo: o Vesubio estoupa, e unha nube de fume e de lume ascende ata chegar aos 20 km de altura, cubrindo o ceo totalmente, para caer unha hora despois en forma de cenizas e pedras pómez. A longa noite de Pompeia non fixo máis que empezar.

Aínda que esta erupción resultou nefasta para Pompeia, hoxe en día, grazas a ela, podemos disfrutar e coñecer mellor unha cidade da época, xa que despois de máis de cen anos de traballos arqueolóxicos, as súas rúas volven estar transitables para todo aquel que as queira recorrer; algo positivo se temos en conta que a cidade quedou preservada do paso do tempo baixo unha gran capa de fluxo piroclástico, o que axuda a que as súas tabernæ, as súas villæ, os templos e os teatros e incluso o seu lupanare se conserven de tal maneira que non resulta difícil imaxinarse un día como cidadano pompeiense. Ademais, mentres se pasea polas rúas, pódense observar algúns moldes dos corpos solidificados, cadáveres de persoas e animais que non puideron fuxir da ira do volcán; xente que non puido imaxinar cómo unha cidade tan próspera sería sepultada con algo tan descoñecido para eles: a verdadeira natureza do Vesubio.

María Riveiro Novás e Pedro Campos Orosa.

Imaxe: Flickr

Autor: sigurd66

Nome: Pompeya

As cartas de Plinio el Joven

As cartas de Plínio, nunha linguaxe sinxela pero formal, proporciónanos una amplísima información sobre a historia e as costumes da súa época, así pois podemos encontrar cartas donde explica a vida cotidiá dun aristócrata asasinado mentres tomaba un baño, ou referencias moi ben documentadas sobre a erupción do Vesubio que destruíu Herculano e Pompeia e donde o seu tío Plinio el Viejo morreu.
Sendo estas cartas unhas das máis importantes debido a que nestas púidose saber o que aconteceu co Vesubio, de aí que agora as erupcións que acontecen ou poden acotencer como a que castigou Pompeia se coñezan como "erupcións plinianas".
Nas súas cartas Plinio relata a morte do seu tío e a erupción do volcán, aínda que en latín non existe a palabra volcán, relata como este se parece a un pino e dentro deste mesmo tema relata sobre a súa actitude ante a erupción, xa que daquela contaba cuns 19 anos.
Nas correspondencias de Plinio el Joven con Tácito describe estes temas:
"Entretanto, en numerosos puntos en las laderas del Vesubio podían verse enormes incendios y altísimas columnas de fuego, cuyo brillo y resplandor aumentaba la oscuridad de la noche."
"Me pides que te describa la muerte de mi tío para poder dejar a la posteridad un relato más verídico de la misma. Te doy las gracias, pues me doy cuenta de que su muerte alcanzará, si es celebrada por ti, una gloria inmortal."
(foto:de citas latinas,blogue)

A casa do fauno

A casa do Fauno é unha das máis luxosas construcións de Pompeia. Estas divindades eran na mitoloxía romana unha das máis populares e antigas, e identificados co grego Pan debido á similitude dos seus atributos. A casa ten os seus orixes na idade samnítica, cando era ampla pero modesta. A finais do século II a.C. pasa a ocupar unha mazá enteira e recibe a suntuosa decoración a base de estuco (unha pasta de gran fino empregada especialmente para enlucir paredes e teitos) e mosaicos. Na parte anterior da entrada atópase o saúdo HAVE. que en latín quere dicir ''benvido''. O ingreso está provisto dunha porta dobre e no vestíbulo atópanse dous atrios, un deles, o principal, contén unha pequena fonte cunha pequena estatua dun fauno danzante que lle dá o nome á casa.

Suponse que era a morada do sobriño do dictador Sila, quen tivo a misión de organizar a colonia romana e de conciliar os intenreses dos colonos cos antigos habitantes. Nun dos pisos da casa atopouse unha das máis grandes e belas escenas realizadas en mosaico: a Batalla de Issos, entre Alexandre Magno e Darío III Codomano, que actualmente se conserva no Museo Arqueolóxico Nacional de Nápoles.

(Na imaxe, tomada por ''Tintern'', móstrase a estatua do fauno que preside o atrio principal da casa)

A Pompeia sepultada: os moldes ocos

O Vesubio expulsou unha onda definitiva de fluxo piroclástico cara ás oito da mañá do 24 de Agosto, no ano 79 da nosa era. Esta masa densa de gases contiña moitas partículas sólidas en suspensión, que caeron sobre a terra coma un baño de magma ardente. Así Pompeia, malia seres sepultada, puido conservarse baixo os sedimentos ata o seu descubrimento 18 séculos despois. Do mesmo xeito que os corpos das víctimas, que ao descompoñerse, deixaron moldes ocos na rocha solidificada. A idea de encher estes moldes con xeso líquido orixinou varias esculturas. Algunhas con tal grado de detalle que mesmo se poden distinguir as expresións dos rostros: un home sentado cubrindo a cara, tentando evitar os gases; unha muller tapando a boca cas dobleces da súa túnica; ou un can que tenta liberarse da cadea que lle impide fuxir, no seu último estremecemento.

Raquel Gómez e Melisa Fuentes

Os graffitis

Os graffitis atopados en Pompeia representaban a realidade cotiá dos seus habitantes, unha forma de escritura popular. Os seus temas eran variados; agradecementos aos deuses, anuncios comerciais, mensaxes amorosos como "Suspirium puellarum Celadus thraex" (Celadus o tracio fai suspirar ás rapazas) , anécdotas sexuais, insultos, temas relixiosos ("os seguidores de Isis piden como grupo piden a elección de Gneo Elvio Sabino como edil") ou cuestións políticas.
As inscripcións eran realizadas por individuos con un nivel de alfabetización baixo ou escribas, aos que se lles pagaba, e facían anuncios de tipo político ("solicítase a elección de Gneo Helvio como edil, un home digno do exercicio público"). Outras moitas anotacións eran anonimas, o que demostraba o alto coñecemento do latín entre os seus habitantes; moitos eran capaces de lelo e tamén de escribilo.
Os graffitis eran unha representación da realidade social da época na cidade, reflectida sobre personaxes anónimos dos que de outro xeito, non poderíamos saber nada.

Na imaxe, un exemplo de anuncio dunha taberna no cal se pode ler : "ABEMUS INCENA PULLVM PISCEM PERNAM PAONEM", o que significa; temos comida, polo, peixe, xamón e pan.

Templo de Apolo.

Fronte á Basílica encóntrase o Templo de Apolo, o edificio relixioso máis importante de Pompeya. O culto o deus Apolo, importado de Grecia, estaba moi difundido na rexión de Campania.
En Pompeya, tal e como o demostraron as investigacións realizadas na área deste templo, remóntase ó século VI a.C., así pois o seu aspecto actual recolle unha remodelación do século II a.C. e unha restauración posterior ó terremoto do 62 d.C., que ó momento da erupción aínda non se rematara.
Nese recinto tamen se supón que non só se rendía culto a Apolo senon que tamen as divindades Diana Cazadora e Mercurio.

Gabriel Maneiro García e Jesús Neira Loureiro.
* Imaxe de Celadus en Flickr

Pompeia

Rematamos a segunda avaliación coa proxección na aula do DVD "Pompeya, el último día", que recrea con gran realismo os últimos momentos dos habitantes desta cidade tras a fabulosa erupción do Vesubio, no ano 79 d. C.
Serán agora os alumnos de 1º de Bacharelato de latín os que nos falen dalgún dos moitos misterios que rodean este acontecemento, desvelados algúns, ocultos aínda outros.
Coñeceremos a técnica dos moldes ocos, os grafittis que adornaban as paredes, o lupanar, a erupción do Vesubio, as cartas de Plinio, o templo de Apolo, a Vila dos misterios, a casa do Fauno...
* imaxe propia