Gemini monimenta cruoris

"Hoc tamen amborum verbis estote rogati,
o multum miseri meus illiusque parentes,               155
ut, quos certus amor, quos hora novissima iunxit,
conponi tumulo non invideatis eodem;
at tu quae ramis arbor miserabile corpus
nunc tegis unius, mox es tectura duorum,
signa tene caedis pullosque et luctibus aptos               160
semper habe fetus, gemini monimenta cruoris." (...)

Unha soa cousa sen embargo vos pedimos coas palabras dos dous, infelices país meus e seus, que non miredes con malos ollos que aqueles a quen uniu o amor inquebrantable, que aqueles que uniu a hora final sexan sepultados nunha mesma tumba. E ti, árbore que coas túas ramas cobres agora o corpo dun só e non moi tardar vas cubrir os dous, conserva os sinais da nosa morte, memoria do sangue de dous namorados. (...)

Ovidio, Metamorfoses, IV, 154-161.

Texto traducido por Xosé Manuel Otero.

Imaxe de Robert en Flickr.

"Tua te manus, amorque perdidit, infelix!"

Ad nomen Thisbes oculos a morte gravatos               145
Pyramus erexit visaque recondidit illa.
'Quae postquam vestemque suam cognovit et ense
vidit ebur vacuum, "tua te manus" inquit "amorque
perdidit, infelix! est et mihi fortis in unum
hoc manus, est et amor: dabit hic in vulnera vires.               150
persequar extinctum letique miserrima dicar
causa comesque tui: quique a me morte revelli
heu sola poteras, poteris nec morte revelli (...)                   


Ó nome de Tisbe, Píramo abre os ollos que aventaban a morte e despois de mirala volveunos pechar. 
Ela recoñece o mantón, ve a vaíña de marfil sen a espada e di: "A túa propia man deuche morte e tamén o teu amor, ¡que desgraza! Para isto teño eu tamén unha man forte e tamén amor, este darame forza para ferirme. Irei tras túa e da túa morte dirase que fun tráxica causa e compañeira; e ti, a quen só a morte podía arrincarme, ¡ah!, nin a morte poderá arrincarte de min (...)

Ovidio, Metamorfoses, IV 145-153
Tradución: José M. Otero
Cadro pertencente á obra de Pierre-Claude Gautherot (1.729-1.825)
Obra que se atopa no "Centre National des Arts Plastiques-Ministère de la Culture et de la Comunication", na cidade de París.

Una duos nox perdet amantes

"Pyramus; ut vero vestem quoque sanguine tinctam
repperitm "una duos" inquit "nox perdet amantes,
e quibus illa fuit longa dignissima vita;
nostra nocens anima est. Ego te, miseranda, peremi,               110
in loca plena metus qui iussi nocte venires
nec prior huc venir. Nostrum divellite corpus
et scelarata fero consumite viscera morsu,
o quicumque sub hac habitatis rupe leones!
Sed timidi est optare necem." (...)  

Píramo, que sae máis tarde, ve as pegadas seguras dunha fera sobre o camiño de terra e palidece en todo o seu rostro. Cando descobre o mantón empadado de sangue di: "unha noite soa acabará con dous namorados; dos dous, ela é merecedora dunha vida máis longa; eu son o veradeiro culpable. Eu, miña pobre, perdinte, eu que te mandei vir de noite a un lugar cheo de perigos e non me anticipei á túa chegada. Desgarrade o meu corpo e devorade as miñas vísceras con feroz mordedela cantos leóns habitedes debaixo desta rocha. Pero é de cobardes optar pola morte." (...)

Ovidio, Metamorfoses, IV, 107-115
Tradución de Xosé Manuel Otero

*Píramo vendo as pegadas dos leóns e o mantón. Imaxe de Edward Burne-Jones do museo Birmingham e a galería de Artes.