Situámonos: Pompeia, 24 de agosto do ano 79 da nosa era. A xente pasea polas rúas, párase nas tabernæ, come e bebe nos thermopolium, visita o lupanare; os artesáns apuran os seus traballos de reconstrucción dos templos, que se viran moi afectados polos diferentes terremotos acontecidos dende fai algúns anos. Un día totalmente normal ata que novos temblores se suceden, e pouco despois do mediodía comeza o pesadelo: o Vesubio estoupa, e unha nube de fume e de lume ascende ata chegar aos 20 km de altura, cubrindo o ceo totalmente, para caer unha hora despois en forma de cenizas e pedras pómez. A longa noite de Pompeia non fixo máis que empezar.Aínda que esta erupción resultou nefasta para Pompeia, hoxe en día, grazas a ela, podemos disfrutar e coñecer mellor unha cidade da época, xa que despois de máis de cen anos de traballos arqueolóxicos, as súas rúas volven estar transitables para todo aquel que as queira recorrer; algo positivo se temos en conta que a cidade quedou preservada do paso do tempo baixo unha gran capa de fluxo piroclástico, o que axuda a que as súas tabernæ, as súas villæ, os templos e os teatros e incluso o seu lupanare se conserven de tal maneira que non resulta difícil imaxinarse un día como cidadano pompeiense. Ademais, mentres se pasea polas rúas, pódense observar algúns moldes dos corpos solidificados, cadáveres de persoas e animais que non puideron fuxir da ira do volcán; xente que non puido imaxinar cómo unha cidade tan próspera sería sepultada con algo tan descoñecido para eles: a verdadeira natureza do Vesubio.
María Riveiro Novás e Pedro Campos Orosa.
Imaxe: Flickr
Autor: sigurd66
Nome: Pompeya
No hay comentarios:
Publicar un comentario