Una duos nox perdet amantes

"Pyramus; ut vero vestem quoque sanguine tinctam
repperitm "una duos" inquit "nox perdet amantes,
e quibus illa fuit longa dignissima vita;
nostra nocens anima est. Ego te, miseranda, peremi,               110
in loca plena metus qui iussi nocte venires
nec prior huc venir. Nostrum divellite corpus
et scelarata fero consumite viscera morsu,
o quicumque sub hac habitatis rupe leones!
Sed timidi est optare necem." (...)  

Píramo, que sae máis tarde, ve as pegadas seguras dunha fera sobre o camiño de terra e palidece en todo o seu rostro. Cando descobre o mantón empadado de sangue di: "unha noite soa acabará con dous namorados; dos dous, ela é merecedora dunha vida máis longa; eu son o veradeiro culpable. Eu, miña pobre, perdinte, eu que te mandei vir de noite a un lugar cheo de perigos e non me anticipei á túa chegada. Desgarrade o meu corpo e devorade as miñas vísceras con feroz mordedela cantos leóns habitedes debaixo desta rocha. Pero é de cobardes optar pola morte." (...)

Ovidio, Metamorfoses, IV, 107-115
Tradución de Xosé Manuel Otero

*Píramo vendo as pegadas dos leóns e o mantón. Imaxe de Edward Burne-Jones do museo Birmingham e a galería de Artes.