"Accipe nun nostri quoque sanguinis haustus!"

(...)Velamina Thisbes            115
tollit et ad pactae secum fert arboris umbram,
utque dedit notae lacrimas, dedit oscula vesti,
"accipe nunc" inquit "nostri quoque sanguinis haustus!"
quoque erat accinctus, demisit in ilia ferrum,
nec mora, ferventi moriens e vulnere traxit.              120
(...)Arborei fetus adspergine caedis in atram                125
vertuntur faciem, madefactaque sanguine radix
purpureo tinguit pendentia mora colore. (...)

(...) Colle do chan o mantón de Tisbe, lévao con el ata a sombra da árbore onde quedaran e, cando o empapou de lágrimas e o encheu de bicos di: “Recibe tamén o sorbo do meu sangue”. E crava no seu illar a espada que levaba no cinto, sen tardar, moribundo, arrincouna da ferida aínda quente e xaceu na terra mirando o ceo. (...) Os froitos da árbore tórnanse de cor escura pola salpicadura da ferida mortal e a raíz humedecida pola sangue tingue as amoras colgantes de cor púrpura. (...)


Ovidio, Metamorfoses, IV, 115-136
*Espada ensanguentada. Imaxe de Felipe Perea en Flickr.
*Tradución de Xosé Manuel Otero.