solque pruinosas radiis siccaverat herbas:ad solitum
coiere locum. Tum murmure parvomulta prius questi
statuunt, ut nocte silentifallere custodes foribusque
excedere temptent, 85
cumque domo exierint, urbis quoque tecta
relinquant,neve sit errandum lato spatiantibus
arvo,conveniant ad busta Nini lateantque sub
umbraarboris: arbor ibi niveis uberrima pomis,ardua
morus, erat, gelido contermina fonti." (...) 90
(...) A aurora seguinte fixera esvaecer as estrelas da noite e o
sol secara cos seus raios a rosada das herbas. Xuntáronse no sitio de sempre. Entón,
despois de queixarse moitas veces polo baixiño, deciden enganar aos gardas no
silencio da noite e escapar e, xa fóra da casa, deixar a cidade tamén. Para non
se extraviar no seu andar pola chaira, reuníranse a carón da tumba de Nino, e
agocháranse á sombra dunha árbore. Había alí unha árbore cargada de froitos brancos
como a neve (unha alta moreira), preto dun manacial de auga fresca. (...)Ovidio, Metamorfoses, IV, 81-90
* Traducción: Xosé M. Otero. I.E.S. San Tomé de Freixeiro. Imaxe de fcopancho de Flickr.
No hay comentarios:
Publicar un comentario