Esta etapa comprende dende a morte de Augusto ata o ano 200 d. C. Coñécese tamén co nome de Idade de Prata.
Cando Roma se converte en Imperio, recortáronse as liberdades.
Os xéneros literarios máis innovadores entraron en decadencia e a literatura vólvese barroca.
Prodúcese, tamén, unha mestura de recursos típicos de distintos xéneros. Introdúcese a linguaxe poética, retórica e dramática na historiografía. Destaca o gusto polos arcaísmos e elementos populares.
Destacan os escritos de Tito Livio ,Virgilio, Séneca, Plinio, Horacio, Ovidio, Tácito e Juvenal.
Velaquí un fragmento de Séneca:
“Sed dicendum est feras ira carere et omnia animalia praeter hominem; nam cum sit inimica rationi, nusquam tamen nascitur, nisi ubi rationi locus est. Impetus habent ferae, rabiem, feritatem, incursum; iram quidem non magis quam luxuriam, et in quasdam voluptates intemperantiores homine sunt.”
A súa tradución sería algo así:
“Pero hai que sinalar que todos os animais, excepto o home, carecen de ira. Aínda sendo contraria á razón, non se xera en ninguna parte excepto donde existe a razón. Os animais teñen impulsos, agresividade, fiereza, embestida, pero no máis ira que luxuria, incluso si en otros comportamentos son máis esaxerados que o home”
No hay comentarios:
Publicar un comentario