Velaquí outro poema de Catulo no que nos fala da súa pena pola indiferencia da súa amada. O poema orixinal en latín atopeino na Wikipedia, e a tradución foi publicada por Francisco Melendez na páxina seguinte: http://rudy.negenborn.net/catullus/text2/sp8.htm
Catullus 8
Miser Catulle, dēsinās ineptīre,
et quod vidēs perīsse perditum dūcās.
Fulsēre quondam candidī tibī sōlēs,
cum ventitābās quō puella ducēbat
amāta nōbīs quantum amābitur nūlla.
Ibi illā multa cum iocosa fiebant,
quae tū volebas nec puella nolebat,
fulsēre vērē candidī tibī sōlēs.
Nunc iam illa nōn vult: tu quoque impotēns nōlī,
nec quae fugit sectare, nec miser vīve,
sed obstinātā mente perfer, obdūrā.
Valē puella. Iam Catullus obdūrat,
nec tē requīret nec rogābit invītam.
At tū dolebis, cum rogāberis nūlla.
Scelesta, vae tē! quae tibī manet vīta?
Quis nunc tē adībit? Cui vidēberis bella?
Quem nunc amābis? Cuius esse dīcēris?
Quem bāsiābis? Cui labella mordēbis?
At tū, Catulle, dēstinātus obdūrā.
Catullus 8 (traducción de Francisco Meléndez Jiménez)
Desgraciado Catulo, deja ya de hacer tonterías, |
María Riveiro Novás.
No hay comentarios:
Publicar un comentario